Örlög mannkyns eru um þessar mundir að taka á sig mynd heimskreppu, sem í formi atvinnuleysis, fátæktar, heilsubrests, byltinga, fósturdrápa, morða, sjálfsvíga, lasta, afbrigðileika, óhamingjusamra hjónabanda, trúleysis og geðsjúkdóma, eru byrði í svo vaxandi mæli að alls engin manneskja, getur til lengri tíma litið, verið ósnortin af henni. Stríð og styrjaldir herja á mannkynið og eru meira og minna sjálfsköpuð. Maður myndi halda að það væri því algjörlega nauðsynlegt að öðlast fullkomna yfirsýn yfir hvað það er sem raunverulega er að gerast, ekki aðeins er það gagnlegt heldur verður það í raun algjörlega nauðsynlegt, ef yfirhöfuð á að vera hægt að leiða þessa kreppu til lykta. Mannkynið hefur kirkjur, musteri, spámenn og heimslausnara, þar sem hið mikla boðorð: „Elskið hver annan“ eða „Hver sem sverði bregður, mun fyrir sverði falla“ hefur í árþúsundir verið boðað sem vegurinn til lífsins, en engu að síður sýnir það afburða snilld við framleiðslu morðtóla og stríðsvéla. Svo ef mannkynið hefði algjöra yfirsýn yfir eigin mátt, og ef við drægjum mannkynið saman í einstakling þá myndum við segja um þann sama einstakling að hann væri ekki heill á geði og því myndi öll sálgreining hans sýna fram á, að slíkur einstaklingur væri gjörsamlega snarbrjálaður og afbrigðilegur og ætti frekar heima á geðheilbrigðisstofnun. En sem betur fer er þetta ekki raunin. Núverandi eymdarástand alls mannkynsins er því spurning um þróun. Það er því ekki hægt að kenna nokkrum um. Það er byggt á núverandi kerfi. Og maður getur ekki krafist þess, að það sýni hærri hugsjónastefnu eða þróunarstig, en það sem hin mannlega meðalvitund hefur þegar náð og myndar einmitt núverandi stöðu þess.

Nútímavísindin eru enn langt frá því að geta rökstutt vísindalega hina miklu niðurstöðu: „Allt er harla gott“. Rannsóknarsvið þeirra er of takmarkað og staðbundið til að þau geti numið hið allsherjar heimsskipulag. Getur mannkynið þá öðlast sýn á þessa heimsáætlun og þar með lært að starfa í samræmi við hana og komast í sátt við lífið? – En jarðarmanneskjan, sem þekkir enn aðeins efnislega líkama sinn og telur sig eitt með honum, hlýtur að verða fórnarlamb blekkingarinnar um að dauðinn sé eyðing tilverunnar eða endalok lífsins.   Hvað dauðann varðar, þá er hann – þegar hann á sér stað á eðlilegan hátt – í raun atburður ljóssins sem aðeins er ástæða til að fagna. Það eina sem gerist er að hinn svokallaði „dauði“ er lausn undan slitnum og úrsérgengnum líkama. En samkvæmt Martinusi er alheimurinn lifandi vera með vitund, byggður upp af lifandi verum. Vitund sem samanstendur af hugsun og visku. Þessi "lifandi vitund" skipuleggur og skapar rökrétt samhengi gagnvart öllu sem er lifandi. 

Margt fólk af öllum stigum víða um heiminn hefur vitnað í orð þessa mikla skálds sem afkastaði svo miklu á sínum ferli, en fáir hafa litið á hann sem andlegan fræðara eða andlega uppljómaða manneskju með tengingu við eitthvað miklu stærra en egó dauðlegs manns. Margt hefur leikskáldið látið persónur sínar brjóta heilann um eða lagt þeim ýmis orð í munn sem hafa orðið að fleygum setningum með djúpa og yfirskilvitlega merkingu. Valgeir Skagfjörð, leikari, leikskáld og leikstjóri hefur rýnt í verk Shakespeares og komst að ýmsu varðandi andleg málefni og guðspekilega nálgun hans á lífið og tilveruna. Valgeir ætlar að vera með erindi um hinn andlega Shakespeare og velta upp spurningunni um hvort skáldjöfurinn frá Stratford talar til okkar enn þann dag í dag og hvort efni verka hans eigi erindi við okkur á tímum gervigreindar og algóritma. Valgeir flytur kynningu á dagskránni föstudaginn 28. nóvember en aðaldagskráin verður laugardaginn 29.nóvember. Verður dagskráin einskonar Shakespeare-kokteill hvar hann lætur gamminn geysa um harmleiki og skopleiki - sonnettur og söngva. Allt til þess að varpa ljósi á hvað Shakespeare getur verið skemmtilegur, skrýtinn, hinsegin, kynsegin, veikur fyrir því að njóta þess sem móðir jörð hefur upp á að bjóða og sýnt okkur sannleikann um okkur sjálf, þessar vanmáttugu tvífættu verur sem halda að lífið sé annað hvort þjáning eða hamingja en það er einmitt þarna einhvers staðar mitt á milli. Allir og öll velkomin á meðan húsrúm leyfir.